Het is niet gelukt! “Zeven maanden”, schreef ik. “Misschien
lukt het me een volgend bericht binnen minder dan zeven maanden te schrijven”.
Niet, dus. En dat terwijl er zoveel gebeurd is. De beslissing te vertrekken.
Een bliksembezoek aan Nederland vanwege een zieke oma. Afscheid van Jolanda,
die terugkeerde naar Nederland. Afscheid van Tandahimba. Vakantie – met mijn
ouders het hele land doorkruisend. Een nieuwe start, in een omgeving en
ziekenhuis waar ik me thuis ben gaan voelen.
Beslissing
In mijn laatste blogstuk schreef ik iets over frustraties en
uitdagingen. Ik wil hier niet uitweiden over het hoe, waarom en wanneer van de
beslissing niet twee, maar slechts één jaar in Tandahimba te blijven. Heel kort
kan ik stellen dat we inschatten dat geïnvesteerde energie elders meer op zou
leveren. We hebben hard gewerkt, we hebben een heel bijzonder jaar gehad, met
frustraties maar ook met veel plezier, en we hebben ontzettend veel geleerd.
Het is jammer om de periode van twee jaar – belangrijk, onder andere, voor het
creëren van relaties en vertrouwen (zeker ook op het werk) – te onderbreken. Jammer
om vrienden te verlaten. Om patiënten achter te laten die zoveel betere zorg
verdienen dan er op dit moment geboden wordt. En collega’s die wél
geïnteresseerd zijn in wat de uitwisseling van kennis en ideeën te bieden heeft.
Het is jammer om collega, huisgenoot, fietsmaatje, klankbord en vriendin
Jolanda naar Nederland te zien vertrekken. Maar het biedt ook kansen. De kans
een nieuw deel van dit land te ontdekken. Een ander klimaat, landschap, een andere
lokale cultuur. Een ander ziekenhuis. En, omdat mijn blog op blogger.com zo groot is dat hij in Tanzania nauwelijks te openen - laat staan bewerken - is, een nieuwe blog. Lees kirsteninkagondo.reislogger.nl!