Eerste indrukken, introductie in Dar, taaltraining in Morogoro

“Mambo?” (“Poa!”), “Shwari?” (”Shwari!”), de populairste begroetingen blijken in de afgelopen vijf jaar weinig veranderd. Als “wazungu” trekken we de aandacht en worden des te hartelijker begroet als we ons op straat begeven.

Twee weken vol indrukken. Dar es Salaam druk, warm en stoffig. Waar je ook kijkt, altijd is er iets te zien. Het drukke verkeer, luid toeterend, handig rond de grote gaten in het asfalt manoevrerend, gevaarlijk dicht langs ons voetgangers rijdend. De dala-dala’s (minibusjes), de voornaamste vorm van openbaar vervoer, in felle kleuren, soms rammelend van ellende, de bijrijder luid roepend om passagiers. Fietsers met hoge stapels eieren achterop, of grote manden met onbekende inhoud, sommige zo zwaar beladen dat ze alleen nog lopend zijn voort te bewegen. Kraampjes langs de weg met fruit, plastic horloges, traditionele medicijnen, de schoenpoetser, de fietsenmaker. In de buurt van ons hostel veel mensen van Indiase afkomst, moskeeën en hindoe-tempels. Een haven vol activiteit, de vismarkt, het roken van “limestone”. Mensen die naar elkaar roepen, mensen die naar ons roepen. De onbestemde geur van Afrika, of Tanzania, of deze stad?, vanaf aankomst op het vliegveld aanwezig, niet te beschrijven maar duidelijk herkenbaar.

We vormen een heel gemengd gezelschap, de 15 vrijwilligers die deze maand het introductieprogramma volgen. Werkzaam in de gezondheidszorg, het onderwijs, in filmproductie, landbouw. Britten, Canadezen, Filipijnen, Ugandezen, een Keniaanse, drie Nederlanders. De week introductie levert ons informatie over VSO Tanzania, een korte les over “cultuur”, over veiligheid, gezondheid, kennismaking met de VSO-medewerkers van het hoofdkantoor, het nodige papierwerk. De donderdag is een vrije dag, grotendeels doorgebracht op een van de stranden van Dar es Salaam.

Dan door naar Morogoro. De busrit duurt uiteindelijk zo’n 4 uur langer dan de 3 voorspelde uren. Asfalt, lang niet slecht. Maar warm, stoffig, en met 5 stoelen per rij op de middelste stoel net niet genoeg ruimte om goed rechtop te zitten.

Morogoro is zoals ik het me herinner: koel (meer nog nu, in het koude seizoen - ik heb een trui gedragen!), met prachtig uitzicht op het Uluguru gebergte, en relatief rustig. We worden bescheidener benaderd en in plaats van “mzungu!” zijn we meestal “mwenda”, “degene die gaat/loopt” (en niet alleen als ik mijn hardloopschoenen draag!). Zondag wandelen we de bergen in. Alleen een stel blanken doet dat voor zijn plezier, waarschijnlijk; de Tanzanianen die we tegenkomen zijn duidelijk druk. Emmers en takkenbossen op het hoofd, hard werkend op de stukken land op de steile hellingen. We zien bananenbomen, uien, bonen, een enkele koffiestruik en vooral veel onbekende gewassen. Sprinklers, tot onze verbazing, maar ook een vrouw die met de handen water uit een emmer schept. Onderweg steeds uitzicht op Morogoro. Voor herhaling vatbaar! De markt hier is fantastisch, zoveel kleuren en bedrijvigheid. Vers fruit en groente, zakken bonen, rijst en meel, kraampjes vol gerecycled blik (goed voor olielampjes, trechters, kookgerei), ter plekke gevlochten manden, houten meubels, tweedehands kleding (uit Europa?).

Reden van ons verblijf in deze stad is de taaltraining. We logeren in het (keurige!) gastenverblijf van een nonnenklooster. Hier wordt voor ons gekookt en krijgen we les in Kiswahili. Voor mij vooral herhaling; al lezend en pratend herinner ik me veel van wat ik vijf jaar terug. Voor de rest van de groep is het hard werken: in één week zoveel van de taal opsteken dat ze straks kunnen beginnen werken. Er wordt hard gestudeerd maar ook veel gelachen. Vandaag is de verjaardag van Jolanda. Er was een “Lang zal ze leven” door de hele groep (niet eens zo slecht verstaanbaar!), taart door de nonnen (of hun keukenhulp?), champagne(!) en hints.

Veel indrukken dus, nog bovenop wat daaraan vooraf ging. Het waren best hectische weken, de weken voor vertrek, de laatste nacht was vrijwel zonder slaap en zonder hulp van vrienden, familie en buren had ik het vliegtuig nooit gehaald. Zonder de aanwezigheid van nog velen meer was het afscheidsfeest niet zo geslaagd geweest – en alle kleinere uitzwaaimomenten tussendoor waren ieder voor zich bijzonder. Ik mis jullie en ga jullie nog meer missen!

Maar intussen, hier, in Tanzania, begint het te wennen en word ik steeds nieuwsgieriger naar hoe het zal zijn straks, in Tandahimba. Ik krijg zin in het “echte” leven wat ons te wachten staat…

Tot een volgende keer! Zondag rijden we terug naar Dar, maandag reizen we naar Ndanda voor een korte introductie in het ziekenhuis daar, en twee weken later reizen we af naar Tandahimba!

Kirsten