Van Tandahimba naar Kagondo

Het is niet gelukt! “Zeven maanden”, schreef ik. “Misschien lukt het me een volgend bericht binnen minder dan zeven maanden te schrijven”. Niet, dus. En dat terwijl er zoveel gebeurd is. De beslissing te vertrekken. Een bliksembezoek aan Nederland vanwege een zieke oma. Afscheid van Jolanda, die terugkeerde naar Nederland. Afscheid van Tandahimba. Vakantie – met mijn ouders het hele land doorkruisend. Een nieuwe start, in een omgeving en ziekenhuis waar ik me thuis ben gaan voelen.

Beslissing

In mijn laatste blogstuk schreef ik iets over frustraties en uitdagingen. Ik wil hier niet uitweiden over het hoe, waarom en wanneer van de beslissing niet twee, maar slechts één jaar in Tandahimba te blijven. Heel kort kan ik stellen dat we inschatten dat geïnvesteerde energie elders meer op zou leveren. We hebben hard gewerkt, we hebben een heel bijzonder jaar gehad, met frustraties maar ook met veel plezier, en we hebben ontzettend veel geleerd. Het is jammer om de periode van twee jaar – belangrijk, onder andere, voor het creëren van relaties en vertrouwen (zeker ook op het werk) – te onderbreken. Jammer om vrienden te verlaten. Om patiënten achter te laten die zoveel betere zorg verdienen dan er op dit moment geboden wordt. En collega’s die wél geïnteresseerd zijn in wat de uitwisseling van kennis en ideeën te bieden heeft. Het is jammer om collega, huisgenoot, fietsmaatje, klankbord en vriendin Jolanda naar Nederland te zien vertrekken. Maar het biedt ook kansen. De kans een nieuw deel van dit land te ontdekken. Een ander klimaat, landschap, een andere lokale cultuur. Een ander ziekenhuis. En, omdat mijn blog op blogger.com zo groot is dat hij in Tanzania nauwelijks te openen - laat staan bewerken - is, een nieuwe blog. Lees kirsteninkagondo.reislogger.nl!

Tandahimba Hospital

Inmiddels ben ik meer dan een half jaar aan het werk. In mijn laatste blogstuk, in augustus 2011, beschreef ik Tandahimba, een stadje (ik had het mis! men noemt het echt mji, stad), dat de uitstraling heeft van een klein dorp in “ruraal” Tanzania. Ik verwees toen al naar een toekomstig stuk over het ziekenhuis, maar realiseerde me dat dat moeilijk zou zijn. Op internet, voor een – gedeeltelijk – onbekend publiek. Met respect voor mijn collega’s, maar mijn eigen frustraties en, soms, onbegrip, niet onder tafel schuivend. Een stuk waarin ik aan de lezende dokters wil uitleggen waar ik tegenaan loop in de patiëntenzorg, terwijl ik het leesbaar wil houden voor de niet-medisch georiënteerde lezer. Zo kwam het dat – terwijl verschillende mensen, via spaarzame persoonlijke berichtjes, wel iets hoorden – het lange tijd stil bleef op mijn blog.

Ik doe nu toch een poging.

Tandahimba

“ Salama Alekum!” (“Wa alekum assalam!”) – een toevoeging aan het rijke arsenaal aan begroetingen in Kiswahili. Hier in Tandahimba is meer dan de helft van de bevolking Moslim, ook te zien aan het straatbeeld: veel mannen dragen hun typische, cilindrisch gevormde hoedjes en vrouwen haar- en soms ook gezichtsbedekkende kleding. Met 80 km per uur over de hobbelige zandwegen van het plateau, verdwaasd kijkende fietsers in grote stofwolken achterlatend (haastig gevlucht naar de langs de weg gegraven regengoten), zijn we op een zaterdag hier gearriveerd.

Ziekenhuisintroductie in Ndanda, 18-30 juli 2011

De aankomst in Mtwara is prachtig. Waar ik tijdens de vlucht van Dar es Salaam naar het zuiden nog een beetje heb zitten dommelen is het uitzicht over de baai van deze stad, met helderblauw water en bijna witte stranden, en de opwinding (“We zijn nu echt in de buurt, hier gaat het gebeuren!”) voldoende om me klaarwakker te maken. We worden hartelijk en enthousiast ontvangen door Piet, de Nederlandse “administrateur” van het Ndanda Mission Hospital, het ziekenhuis waar we twee weken te gast zullen zijn om een beetje aan het Tanzaniaanse systeem en de omstandigheden te wennen. Een rit door de straten van Mtwara (een klein stadje met veel Indiase invloeden), Mikindani (een pittoresk plaatsje iets ten Noorden) (beide plaatsen herken ik van mijn reis vijf jaar geleden) en door het glooiende landschap landinwaarts brengt ons in Ndanda. Onderweg het bekende rode stof dat alle gras en bladeren binnen 2 meter afstand van de weg bedekt. Het landschap bestaat met name uit droog gras en struikgewas met verspreid staande bomen. We herkennen mango´s, cocospalmen, cashewbomen, en hier en daar een baobab. Vele grillig gevormde, menshoge termietenheuvels.

Eerste indrukken, introductie in Dar, taaltraining in Morogoro

“Mambo?” (“Poa!”), “Shwari?” (”Shwari!”), de populairste begroetingen blijken in de afgelopen vijf jaar weinig veranderd. Als “wazungu” trekken we de aandacht en worden des te hartelijker begroet als we ons op straat begeven.

Aangekomen!

Warm, vochtig, het ruikt anders, klinkt anders, voelt anders - en ergens toch bekend. Zes jaar geleden was ik ook hier, in Dar es Salaam. Toen als co-assistent; inmiddels heb ik de opleiding tot tropenarts afgerond. Samen met Jolanda, collega-tropenarts, ga ik de komende twee jaar aan de slag in Tandahimba, een dorp in het zuiden van Tanzania. VSO heeft ons uitgezonden naar het Tandahimba Hospital, met als doel kennis en ervaring uit te wisselen met onze lokale collega's.
Ik ga proberen regelmatig iets op te schrijven over onze avonturen hier en Jolanda doet hetzelfde op jolandavandervelden.reislogger.nl
Internet-tijd is op! Tot een volgende keer!